مطاف عشق

تولد زينب(س) و گريه پيامبر بر مصايب آن
زينب كبرى (س) روز پنجم جمادى الاول سال 5 يا 6 هجرت در مدينه چشم به جهان گشود. خبر تولد نوزاد عزيز، به گوش رسول خدا (ص) رسيد. رسول خدا (ص) براى ديدار او به منزل دخترش ‍ حضرت فاطمه زهرا (س) آمد و به دختر خود فاطمه (س) فرمود:
((دخترم ، فاطمه جان ، نوزادت را برايم بياور تا او را ببينم )).
فاطمه (س) نوزاد كوچكش را به سينه فشرد، بر گونه هاى دوست داشتنى او بوسه زد، و آن گاه به پدر بزرگوارش داد. پيامبر (ص) فرزند دلبند زهراى عزيزش را در آغوش كشيده صورت خود را به صورت او گذاشت و شروع به اشك ريختن كرد. فاطمه (ص) ناگهان متوجه اين صحنه شد و در حالى كه شديدا ناراحت بود از پدر پرسيد: پدرم ، چرا گريه مى كنى ؟!

رسول خدا (ص) فرمود: ((گريه ام به اين علت است كه پس از مرگ من و تو، اين دختر دوست داشتنى من سرنوشت غمبارى خواهد داشت ، در نظرم مجسم گشت كه او با چه مشكلاتى دردناكى رو به رو مى شود و چه مصيبتهاى بزرگى را به خاطر رضاى خداوند با آغوش باز استقبال مى كند)).
در آن دقايقى كه آرام اشك مى ريخت و نواده عزيزش را مى بوسيد، گاهى نيز چهره از رخسار او برداشته به چهره معصومى كه بعدها رسالتى بزرگ را عهده دار مى گشت خيره خيره مى نگريست و در همين جا بود كه خطاب به دخترش فاطمه (س) فرمود: ((اى پاره تن من و روشنى چشمانم ، فاطمه جان ، هر كسى كه بر زينب و مصايب او بگريد ثواب گريستن كسى را به او مى دهند كه بر دو برادر او حسن و حسين گريه كند)).(1)

ادامه »

امام علي (عليه السلام) درباره  سوء ظن مى فرمايد:

لاَ تَظُنَّنَّ بِكَلِمَةٍ خَرَجَتْ مِنْ أَحَدٍ سُوءاً،
وَأَنْتَ تَجِدُ لَهَا فِي الْخَيْرِ مُحْتَمَلاً ؛

حكمت 360

هر سخنى كه از زبان كسى خارج مى شود
تا احتمال خير و نيكى در آن مى يابى حمل بر فساد مكن.

افرادى كه گرفتار سوءظن هستند غالباً منزوى اند،
از همه دورى مى كنند، هر صدايى را بر ضد خود مى پندارند
و هركس را در فكر نقشه اى بر ضد خود مى بينند.

اين حالت هم آرامش آنها را از بين مى برد
و هم بهره گيرى آنها را از كمكهاى ديگران در برابر مشكلات و سختى هاى زندگى.

خواهد رسید روزی که مستضعفان جهان؛ سروران وپیشوایان زمین شوند…در آن روزی؛

که گل نرگس حجاب از چهره بگشاید

گر کسی بهرتو مشغول دعا نیست ببخش
دست این طایفه ار سوی خدا نیست ببخش

در نبودت همه بازیچه این نفس شدیم
اگر آقا سر ما گرم شما نیست ببخش

اصلا انگارنه انگار تورا گم کردیم
بودنت دغدغه ی قلبی ما نیست ببخش

نشده نیمه شبی باتو مناجات کنیم
نیمه شب پشت در خیمه گدا نیست ببخش

سوزهر ناله ی ما پای گناهان رفته
در دعاهای فرج سوز صدا نیست ببخش

از وطن دور شدیم و غم غربت خوردیم
خانه ما طرف کرببلا نیست ببخش

گریه کن های حسینیم ولی آقاجان
اشک ما مثل شما صبح و مسا نیست ببخش

یا صاحب الزمان روحی فداك