مطاف عشق

يكي از قرايني كه بيانگر مقام عصمت حضرت معصومه(ع) است، اين كه(چنان كه خاطر نشان شد) دو نفر نقاب دار از عالم غيب آمدند و جنازه آن حضرت را به خاك سپردند.

با توجه به اين كه: ما معتقديم، معصوم را بايد معصوم دفن كند، به احتمال قوي، آن دو نفر، امام رضا(ع) و امام جواد(ع) بوده اند.

پاسخ به يك سؤال

در اينجا اين سؤال مطرح مي شود كه مگر غير از پيامبران و چهارده معصوم، معصوم ديگري نيز داريم؟

پاسخ: مقام عصمت كه عالي ترين مقام معنوي و پاكي است، درجاتي دارد، در وهله اول به دو گونه است: 1ـ معصوم از خطا 2ـ معصوم از گناه، حضرت معصومه(ع) همانند حضرت زينب(ع) در يكي از درجات عصمتند، گرچه در درجات چهارده معصوم(ع) نباشند، زيرا چهارده معصوم(ع) علاوه بر عصمت از گناه عصمت از خطا نيز دارند.

به هر حال وجود ذيجود حضرت معصومه(ع) كه بانويي بسيار ارجمند، و گلي باشكوه از گلستان نبوت و امامت است، همچون روحي در پيكر سرزمين قم است، او با نورانيت معنوي خود، سرزمين قم را رونقي ديگر بخشيده است، و قدم مباركش در قم، هزاران چندان بر عظمت قم افزوده است. او سلاله پاك از خزائن امامت و ولايت، وگوهري گرانقدر و تابناك از صدف ملك امكان است كه روز به روز و ساعت به ساعت بر شكوه و شرافت قم، مي افزايد، به گفته شيخ زكي باغبان در قصيده معروف خود:

قم گشته از شرافت معصومه با صفا                 چون روضه بهشت برين گشته پر ضيا

شاهان به درگهش همه آورده التجا                 بي شك كه مي رود به بهشت از ره عطا

بر نعش مجرمي كه نشيند غبار قم

چند شعر از نگارنده تقديم به حضرت معصومه(ع)

نگارنده نيز در حد بضاعت اندك خود، در اين راستا چنين سروده ام:

اي سرزمين قم توكن از روي افتخار               زآن گوهر خجسته و آن اخت شهريار

بر ساير اراضي عالم زعز و جاه               فخر و سرور، هر دم و هر لحظه بي فكار

برگو به آسمان كه مناز از ستارگان               در من ستاره شرف است و خور نهار

كاو خواهر امام بوُد دختر امام               هم عمه امام و زعصمت چو هشت و چار

همواره شيعه از ره صدق مي كند خطاب               بر دخت مصطفي و نگهدار ذوالفقار

اي گوهر يگانه عصمت، در شرف               وي منبع فضايل و معنا و اعتبار

خاك درت بْدي و بود توتياي چشم               مهر رخت حكايت و مرآت نور يار

دارند فرشتگان ز سرالتجاء و صدق               اندر سراي تو سر تعظيم و روي خوار

قربان شوند و چاكر درگاهت اي مهين               اي گوهر نُه صدف عفت و وقار

از فر تواست حوزه علميه با شكوه               از لطف تواست رونق آن جمله برقرار

اندر حوادث و خطر و پستي و فراز               باشي پناه و ياور اين"يار ارجدار”

از نور تواست ديده خفاش بي قرار               از كوي تواست ديده اعداء، تار و مار

زيبدكني شفاعت ما را زروز حشر               اي شافع شكسته دلان نزد كردگار

زآن روي كه شفيعه بود مر تو را لقب               بهر دليل در زيارت او"اِشْفَي” بيار

دارد"محمدي” زسر صدق و بندگي               صبح و مساء در كنف لطف تو بهار

آري حضرت رضا(ع) به ما ياد داده كه در زيارت او چنين بخوانيم:

“يا فاطِمَهُ اِشْفَعي لِي فِي الْجَنَهِ، فَاِنَ لَكِ عِنْدَاللهِ شأناً مِنَ الشَأنِ؛

اي فاطمه معصومه! در مورد رفتن به بهشت، مرا شفاعت كن، چرا كه در پيشگاه خداوند، داراي مقام و منزلتي بس ارجمند هستي."(2)

(1) ـ ناسخ التواريخ، ج 3، ص 68، رياحين الشريعه، ج 5، ص 35.
(2) ـ بحار، ج 102، ص 266.

منبع:

حضرت معصومه (س) فاطمه (س) دوم-محمد محمدى اشتهاردى

صفحات: 1· 2