مطاف عشق

مهماندارـبهشت

رسول خدا (ص) فرمودند: «إنّ حلقة باب الجنّة من یاقوتةٍ حمراء علی صفائح الذهب فإذا دقّت الحلقة علی الصفحة، طنّت وقالت: یا علی».

وقتی بهشتیان وارد بهشت می‏شوند، کوبه در را می کوبند و به اصطلاح دقّ ‏الباب می‏کنند، زیرا درزدن خود نوعی رعایت ادب برای مهمان است، کسی که به جایی وارد می ‏شود، گرچه در بسته نباشد، بهتر است در بزند.در بهشت باز است، ولی مؤمنان اهل بهشت که وارد می شوند، در می ‏زنند. وقتی بهشتی کوبه در را می کوبد، این صدا شنیده می ‏شود: یا علی یا علی! طنین کوبه «یا علی» است.

مرحوم علاّمه طباطبایی (رضوان ‏الله ‏علیه) در شرح این حدیث و این‏ که چرا صدای کوبه در بهشت یا علی است، می ‏فرمودند: مهمان وقتی به خانه‏ ای می رود، صاحب خانه را صدا می ‏زند. اگر صاحب‏خانه نام معینی داشته باشد، مهمان همان نام معیّن را می‏برد. صاحب بهشت و مهماندار بهشت علی بن ابی طالب (س) است. از این‏رو، صدای کوبه در بهشت هم «یا علی» است. چون هر کس به بهشت می رود، در سایه هدایت و رهبری این خاندان و مهمان این خاندان است. اگر این انوار طیّبه نبودند، کسی راه بهشت را طی نمی کرد. ما به خوبی می ‏توانیم احساس کنیم که الآن در بهشت هستیم یا نه! درِ بهشت به روی ما باز است یا نه.

منبع : حضرت آیت الله وادی آملی-شمیم ولایت- صفحه ۲۲۶ و ۲۲۷)

دیدید حالا ما مواظب زبانمان نیستیم!

یک بیان نورانی در ذیل این آیه سوره مبارکه «یوسف» است که فرمود اکثر مؤمنین مشرک‌اند: «وَ ما یُؤْمِنُ أَکْثَرُهُمْ بِاللَّهِ إِلاَّ وَ هُمْ مُشْرِکُونَ» شما یک ایمان صددرصد خالصی کم دارید. به امام عرض کردند که چگونه مؤمن مشرک می‌شود؟ خدا فرمود اکثر مؤمنین مشرک‌اند!

فرمود همین که می‌گویند: «لَولا فَلانٌ لَهَلَکْتُ»، اگر فلان کس نبود مشکل ما حلّ نمی‌شد! چرا این حرف را می‌زنیم؟ بگوییم خدا را شکر که مشکل ما را به دست فلان کس حلّ کرد! نه اینکه اگر او نبود مشکل ما حلّ نمی‌شد. فرمود همین که می‌گویند اوّل خدا دوم فلان شخص! مگر خدا اوّلی است که دوم دارد؟ پس این آیات ناظر به کیست؟ «وَ لِلَّهِ جُنُودُ السَّماوَاتِ وَ الأرْضِ»؛ «وَ مَا یَعْلَمُ جُنُودَ رَبِّکَ إِلاّ هُوَ‌»، عرش و فرش سپاه و ستاد خدا هستند، مأموران الهی‌اند و هر کس کاری کرد بگوییم خدا را شکر که از این راه کار را رسید.

مرحوم آقای قاضی و امثال آقای قاضی اینها دو سه گونه حرف داشتند، الآن اگر یک سبد میوه‌ به دست ما برسد، ما می‌گوییم چیست؟ می‌گویند میوه است. می‌گوییم چه کسی داد؟ می‌گویند فلان باغدار یا فلان باغبان. این یک شرک مستور است! اما مرحوم آقای قاضی و امثال آقای قاضی اینها سه جمله حرف داشتند اگر چیزی به دست اینها می‌رسید می‌فرمودند این چیست؟ می‌گفتند میوه است، هرگز نمی‌گفتند چه کسی داد! می‌گفتند چه کسی آورد؟ بله فلان باغبان آورد. چه کسی داد معلوم است که چه کسی داد. اما ما می‌گوییم چه کسی داد!؟

دیدید حالا ما مواظب زبانمان نیستیم!؟ چه کسی داد مشخص است، «ما بِکُمْ مِنْ نِعْمَةٍ فَمِنَ اللَّهِ»؛ این را چه در نماز چه در غیر نماز به ما گفتند این جمله نورانی قرآن را بخوانید که «ما بِکُمْ مِنْ نِعْمَةٍ فَمِنَ اللَّهِ»؛ اینکه ما عادت نکردیم کاری که خدا کرد به غیر خدا نسبت بدهیم، رزقی که خدا داد به غیر خدا نسبت بدهیم، آنها هرگز نمی‌گفتند چه کسی داد، می‌گفتند چه کسی آورد؟ چه کسی داد معلوم است که چه کسی داد.

منبع : حضرت آیت الله جوادی آملی-درس اخلاق ۹۵/۶/۱۱)