آستان رضا
شهى كه درگه او سجــدهگاه مــرد و زن است
امــان خلــق، اميــن خــدا ابوالـــحسن است
امـام ثــامن و ضـــامن جـــهان عــزّ و جلال
كـه ملــجأ همــگان در نــوائب و محن است
سپهــر علــم و عمـل پاک از خــطا و خطــل
سرشته از كـرم و جود و حجّت ز مـــن اسـت
ز نور طلعــت او پرتـــوى بـــود خورشيـــد
ز بـــوى تـــربت او ذرّه نـــافة ختـــن اسـت
طـــواف مرقـــد او سيــر در بـــهشت لـــقا
زيــــارت حـــرم او بهشــت را ثـــمن است
مرا بس است همــين افتخار و عزّت و شــــأن
كه از ازل ز ولايـــش بگــــردنم رســن است
هـــزار سـال ســـرايد مديحــــش ار «لطفى»
هنوز حـــرف نخستين و مطلـــع ســخن است
شكــــوه عيـــد غــدير اندر آســـتان رضـــا
نويـــد بـــخش نـجات از شـدايـد و فتن است
به هر كجا كه روم جشن و شادى است و سرور
به هر كه مىنگرم ماه صورت و حــسن است
براى خويـــش گزيده است هـر كــسى وطنـى
مرا جــوار ولى مرتـــضى علــى وطــن اسـت
هــر آن كه رفـــت به زير لواى احمــد و آل
رهـــا ز غــصّة دنيا و فــــكر ما و من اسـت
عيد سعيد غدير 1409 هـ .ق/ مشهد مقدس
منبع: دفتر شعر رضوی- بزم حضور-حضرت آیت الله العظمی صافی گلپایگانی